Rozdział III

                                                                                                                                                  

Niepewnym krokiem wszedłem do klasy. Po wczorajszych zdarzeniach, czyli pobiciu przez ogra, opuściłem wszystkie lekcje w dniu. Podobnie jak Michael, którego przydzielono mi do opieki. Takim oto sposobem, zamiast spędzić 8 godzin na zajęciach, leżałem z brunetem na łóżku, rozmawiając o pierdołach i oglądając filmy na laptopie. Teraz musiałem stawić czoło uczniom, którzy poznali się już wczoraj, i nauczycielce, która patrzyła na mnie jak na małpę, która uciekła z ZOO. Skierowałem się do jedynego wolnego miejsca na tyłach klasy i przystanąłem przy brzegu stołu.

- Mogę? - zapytałem wysokiego bruneta, który bazgrał coś w zeszycie.

Podniósł głowę i spojrzał na mnie wielkimi zielonymi oczami.

- Ja-asne. - wydukał i ponownie wbił wzrok w zeszyt. Usiadłem obok niego i wyciągnąłem potrzebne rzeczy.

Lekcja minęła mi dość nudno i gdyby nie to, że brunet cały czas na mnie spoglądał to bym zasnął. Ciekawe o co mu chodziło... Wychodząc z klasy zauważyłem na korytarzu Michaela, jednak ktoś mnie zawołał nim do niego podszedłem. Odwróciłem się i zobaczyłem, że w moim kierunku idzie ten brunet.

- Zostawiłeś zeszyt! - Stanął przede mną i podał mi moją zgubę.

- O, dzięki. Jestem dziś trochę rozkojarzony. Mam na imię Alex. - Wyciągnąłem w jego kierunku rękę.

- Ethan... - uścisnął niezgrabnie moją dłoń.

- Miło mi cie poznać Ethanie. - uśmiechnąłem się przyjacielsko. Cóż, spotkanie Mikim będzie musiało poczekać. - Dużo masz książek w torbie? Podręczniki czy jakieś powieści?

- Powieści.

- Dużo czytasz?

- Trochę tak, a ty? Interesujesz się książkami czy wolisz podrywać puste laski lub siedzieć przed komputerem? - Jego pytanie mnie trochę zaskoczyło, niby nie było jakieś straszne czy osobiste, a po prostu ta druga część pytania była dziwna.

- Lubię czytać, ale bez przesady. - odpowiedziałem, a on zaczął się na mnie dziwnie patrzeć. Postanowiłem szybko znaleźć jakąś wymówkę, żeby od niego odejść, niestety nic sensownego nie przyszło mi do głowy. Spróbowałem improwizować. - Ethan... bo ja już... - W jednej chwili poczułem, że czyjeś ręce powoli oplatają moje ciało, mocno przytulając. Wstrzymałem oddech, kiedy Michael pochylił się i cmoknął mnie w policzek. Co on wyrabia?!

- Cześć słońce, widzę że poznałeś Ethana. Przeuroczy, ale jak widać już sobie idzie. - Miki spojrzał na niego z nienawiścią, a ja nie mogłem się ruszyć. Jego bliskość mnie sparaliżowała, niby już się przytulaliśmy, ale nie tak blisko!

- Michael, co ty robisz? - wyszeptałem tak, żeby Ethan nie usłyszał.

- Nic takiego. Tylko cię przytulam, przeszkadza ci to? - wyszeptał mi prosto do ucha, owiewając je gorącym oddechem. Wzdrygnąłem się na to uczucie.

- Tro-ochę tak... Jakieś laski się patrzą. - powiedziałem cichutko.

- Ekhem.. Ja nadal tu jestem. Nie wiedziałem, że masz taki fatalny gust. - zwrócił się do mnie. - Już sobie idę. Nie spodziewałem się że tak szybko kogoś poderwiesz Miki. - Ostatnie słowo wypowiedział jak najgorszą obelgę. Ciekawe skąd się znają i co między nimi zaszło... Ethan odszedł, a ja w końcu wyrwałem się z uścisku.

- Co to miało być?!

- Niby co? Ja cię tylko przytuliłem. Było się odsunąć, jeśli nie chciałeś...

- Nie miałem jak. Za mocno trzymałeś! - krzyknąłem usilnie starając się nie zarumienić. Cała ta sytuacja była dziwna.

- Nieprawda. Najwidoczniej nie chciałeś się odsuwać, a teraz robisz aferę z niczego!

- Nie robię afery!

- Ciszej. Chodźmy do mnie. Nie róbmy scen przy ludziach. - powiedział spokojnie i pociągnął mnie do swojego pokoju.

♦♦♦

Po chwili byliśmy już w jego pokoju. On opierał się o biurko, a ja stałem niepewnie przed nim. Teraz już sam nie wiedziałem czy jestem na niego zły. W sumie to było przyjemne. Jednak nie powinien tego robić.

- Czemu mnie przytuliłeś i pocałowałeś w policzek?

- Bo chciałem...

- Słabe wytłumaczenie. Nie rób tak.

- Czemu nie? - zaczął się niebezpiecznie zbliżać.

- A czemu tak? Pomyślą, że ze sobą chodzimy...

- To źle?

Nie dał mi nawet szansy, żeby odpowiedzieć, bo objął mnie w talii i pocałował - tak,  baardzo dłuugo. Jakby z odruchowo oparłem ręce jego torsie, ale tylko na chwilę, bo niedługo potem odskoczyłem jak oparzony i po prostu uciekłem... Zamknąłem się w swoim pokoju. Potrzebowałem samotności, żeby to wszystko w spokoju przemyśleć.